Mijn opa gaf me iets mee wat ik vandaag met liefde aan jou wil doorgeven. Omdat ik geloof dat we dit allemaal wel eens zouden moeten horen.

Het is inmiddels een half jaar geleden dat we het nieuws kregen: de tumor bij mijn opa was terug. Groter dan daarvoor. De woorden van de artsen waren helder en definitief, we wisten dat het einde dichterbij kwam.

Wat volgde was een emotionele, intense tijd. Maar ook een tijd van verdieping, van zachtheid, van kostbare gesprekken die ik voor altijd in mijn hart zal dragen.

Tijdens een van die gesprekken, toen de wereld even stil leek te staan, gaf hij me een advies dat me diep raakte:

“Lieve Beau, begin bij jezelf. Zoek niet langer buiten jezelf naar antwoorden of bevestiging. Want dat wat je buiten jezelf zoekt, is vaak alleen een spiegel van wat je nog niet volledig in jezelf gelooft. Maar geloof me, alles wat je nodig hebt, zit al in jou.”

En dat is precies waar het vaak schuurt. Want hoewel alles al in ons zit, ligt daar soms een laag overheen. Overtuigingen, oude patronen, angsten of beschermmechanismen die we ooit nodig hadden, maar die nu vooral de verbinding met onszelf vertroebelen.

Wanneer we de moed hebben om die lagen aan te kijken, te verzachten en los te laten, ontstaat er ruimte. En in die ruimte vinden we iets kostbaars terug: innerlijke rust. Een gevoel van thuiskomen in onszelf.

“En als je die rust eenmaal kent,” zei hij zacht, “dan weet je: ik ben genoeg. Ik heb mezelf. En dat is alles.”

Dat gesprek veranderde iets in mij. En misschien, als jij dit leest, raakt het ook iets in jou. Want uiteindelijk is het leven één grote reis terug naar binnen. Terug naar wie je in wezen al bent.

En hoe die reis eruitziet, mag jij zelf ontdekken. Door te leren, te helen, te herinneren.

Ik ervaar deze rust de afgelopen weken. Ik koester zijn boodschap voor de rest van mijn leven. En wanneer ik deze rust niet ervaar, denk ik terug aan zijn woorden ❤️