Lieve jij,

De afgelopen jaren heb ik iets steeds duidelijker leren herkennen in mezelf.

Mijn systeem wordt, soms onverwacht, geraakt op het thema onveiligheid.

Dat kan door mensen zijn. Door woorden.Door situaties die ogenschijnlijk heel onschuldig lijken.

En toch…

voelt mijn lichaam dan ineens overweldigd.

Ik ervaar onrust. Spanning. Alertheid.

Alsof er iets moet gebeuren.

Wat ik inmiddels weet, is dit:

die reactie hoort niet bij het hier en nu.

Wanneer ik uitzoom en écht kijk naar wat er op dat moment aan de hand is,

dan klopt de intensiteit van mijn reactie niet met de situatie.

Mijn volwassen ik kan prima dealen met wat er speelt.

En juist dát is voor mij een belangrijk signaal geworden.

Mijn systeem reageert dan niet op vandaag,

maar op vroeger.

Omdat ik de kennis en vaardigheden heb om hierin dieper te kijken,

kon ik dit stukje terugbrengen naar een ervaring uit mijn kindertijd.

Een moment rond mijn vierde levensjaar,

waar mijn systeem onveiligheid heeft opgeslagen.

En dat is het bijzondere (en soms confronterende) aan ons systeem:

het vergeet niets.

Het wil ons beschermen, ook al zijn we allang volwassen.

Zolang een oud stuk nog niet erkend en doorvoeld is,

blijft het zich melden.

Niet om je lastig te vallen,

maar om gezien te worden.

Voor mij zit de beweging niet in ‘wegduwen’ of ‘controleren’,

maar in luisteren.

In herkennen:

ah, dit is oud

en mezelf daarin begeleiden naar veiligheid in het nu.

Dit is precies waar systemisch werk over gaat.

Niet blijven hangen in het verleden,

maar het verleden zó aankijken

dat het je heden niet meer bestuurt.

En misschien herken jij dit ook.

Dat je soms groter reageert dan je zou willen.

Dat je lijf eerder is dan je hoofd.

Dat je voelt: dit gaat eigenlijk niet over vandaag.

Weet dan:

er is niets mis met jou.

Je systeem is wijs.

En alles wat gezien wil worden, vraagt uiteindelijk om ruimte.

Liefs,

Beau